Ελεωνόρας Ρήσεις

_ Τι θα κάνατε εσείς αν τον θέλατε;

Δίστασε, ανασαίνοντας αμήχανα. Αλλά σιγά – σιγά τα μάτια της μεγάλωσαν, γέμισαν όνειρα, φεγγάρια που ανατέλλουν στον ορίζοντα μιας άγνωστης, εξωτικής χώρας. Τα χείλη της άνοιξαν με καρτερική μοιρολατρία. Δεν την ένοιαζε τι θα λεγε.

_ Θα ξεχνούσα, πάνω απ’ όλα, ότι θέλω να είμαι όμορφη. Θα σκεφτόμουνα μονάχα εκείνον. Θα έπαυα να σκέφτομαι προσωπικά και θα προσπαθούσα να σκέφτομαι όπως εκείνος. Θα μάθαινα να βλέπω μέσα από τα μάτια του, ν’ ακούω με τ’ αυτιά του. Θα τραγουδούσα από χαρά για τις επιτυχίες του, θα σώπαινα όταν αποτύχαινε. Όταν θα ήταν στεναχωρημένος δεν θα τον ρωτούσα, δεν θα άρχιζα να του μουρμουρίζω πως – θα – τον – βοηθούσα – φτάνει – να μ’ άφηνε.

_Δηλαδή δεν θα ‘σαστε παρά μια άψυχη σκιά χωρίς προσωπικότητα, δίχως δική σας σκέψη. Μπορεί αυτό να ταιριάζει στον τύπο σας. Αλλά για μια επιστήμονα είναι γελοίο και μόνο να το σκέφτεται.

_Συμφωνώ. Είναι πράγματι γελοίο. Ποια λογική γυναίκα στην κορυφή της σταδιοδρομίας της θα τα πετούσε ξαφνικά όλα για να ενώσει – εσείς θα λέγατε να χάσει – την ταυτότητά της, την ίδια της την ύπαρξη, με την ταυτότητα ενός απόλυτα ξένου αρσενικού;

_Πράγματι, ποια γυναίκα;

_Κι όμως, αυτή είναι η τιμή. Την δέχεται μια γυναίκα ή όχι. Εγώ, τη δέχομαι με χαρά!

Μην τρομάζεις καλέ μου.
Του γάμου τα δεσμά,
δεν δένουν τις ψυχές
όπως του έρωτα η πράξη
και των ονείρων οι σκιές.

Κι αν θέλω τη σκιά σου
για πάντα δίπλα στην δικιά μου,
ξέρω πως όνειρο είναι η ζωή μας
και πως τον άνεμο δεν τον δένει
ούτε της γης ούτε της θάλασσας η σαγήνη.

Μα να: στα όνειρα ας βυθιστούμε.
Κι αν όπως λες κρατάνε πολύ λίγο,
ας είν’ το λίγο τούτο
της ζωής μου το μέτρο,
όσης μου μέλλεται ακόμη να την ζήσω.